max payne

gelmiş geçmiş en iyi 3rd person shoot oyunlarından

hitman codename 47 ile birlikte çocukken bıkmadan, sıkılmadan oynadığım oyunlardan biriydi. bildiğim kadarıyla da slow-motion uçarak, ateş etme olayı ilk bu oyun aracılığıyla başlamış bir şey. mecnun gibi hayal/gerçek karıştırdığı karabasan bölümü ise bir dönem korkulu rüyam oldu.

vay be küçükken ne oynardım.. oldum olası sevmişimdir zaten böyle oyunları.

1,5 kez bitirdim, özellikle bitişine hayran kaldım, bitirdikten sonra oyunun farklı modlarını da deneyebiliyorsunuz, ne oyundu be... lise dönemi yaz tatillerim aklımda canlandı

-honey, i'm home! ... -michelle? honey, anybody home? ... özledik be reyiz

sanırım benim ilk oynadığım oyunlardan birisiydi. gerçekten yaşlı hissettirdi şu an bu detay..

görevler için sözlükten kelimelere bakar bakar yapardım. tabii o zaman bizde internet yok. susturuculu tabancayı bize sevdiren adam gibi adam.

zavallı max. hayatında acı ve ölümden başka hiçbir şeyi hissedemedi

şu oyunun bir bölümünde binada bomba patladı her yer yıkılıp, yanıyor. canımın derdine düşmüşüm kaçmaya çalışıyorum. ama oradaki orospu çocuğu temizlikçiler yangınların arasından ateş ediyor. kardeş kaç kurtar canını aq hâlâ neyin peşindesin. bir de bendeki iyi niyete bakın: yanan temizlikçileri öldürüyorum acı çekmesinler diye daha ne yapayım.

this is what i see when i look back. these moments, blinding as snow, they kill you, change you. you die and live again, remade. ardıma baktığımda gördüğüm şey buydu. bu anlar, kar kadar kör edicidir. seni öldürürler, seni değiştirirler. ölür ve tekrar yaşarsın, yeniden yapılırsın.

parmağımı tetikten çektim ve her şey bitmişti

i had a dream of my wife. she was dead but it was alright. karımın hayaline sahiptim. ölmüştü ama sorun değildi.

ilk defa için bilmiyorum ne kadar sürdü, ölü olmayı arzulamadım.

başlığı her gördüğümde açıp oynuyorum biraz

tamamen unuttuğum, başlığı görünce anılarımın canlandığı oyun. ne oynardım küçükken..

bitti diyerek kendime yalan söyledim. ben hala yaşıyordum. karım hala ölüydü. hiçbir şey bitmedi.

max payne olarak istediğim şeyler: bir sigara, bir viski. ışıldaması için bir güneş. unutmak için uyumak istedim. geçmişi değiştirmek. karımın ve bebeğimin geri gelmesi. sınırsız mermi ve bir öldürme lisansı. son olarak onu istedim. her şeyden fazla.

Yarası ne kadar ağır olursa olsun ağrı kesici (painkiller) ile dindiriyor acısını. Ağrı kesiciyi fiziksel her acının çaresi olarak görüyor. Tabi ruhsal acıları da var. Sevdiği insanları kaybetmiş olmak. Güneşli bir günde eve geldiğinde onların seni ölü bir şekilde karşılaması. Günün geri kalanından güneşin çekilmesi. Max Payne çektiği duygusal ızdırapları da ağrı kesiciyi içkiye karıştırarak geçirmeye çalışıyor ama sonra kendi kendine itiraf ediyor her şeyi: "Ne kadar ağrı kesici olursa olsun bu içimdeki acıyı dindiremezdi. Bir yaşanmışlık ve bitmişlikten ibarettim ben."

Cep harçlığımla internet cafede oynadığım sınırlı oyunlar arasındadır

(#2250602) 2 yıl geçmiş üstünden. Hâlâ oynarken aynı detaya tilt oluyorum.

Geçenlerde oynamayı çok özledim, oturup Max Payne 2 oyun videolarını izledim. Yıllar geçse de kalitesini koruyacak bir oyun. Çıktığı yıla göre grafikleri ve senaryosu müthiş bir oyun gerçekten.

senelerce oynadığım, rockstar games’in en iyi işlerinden biri. cnn türk’teki bir programda tanıtıldığını izleyip büyülendiğimi çok net hatırlıyorum. olsa da oynasak.

Max Payne 1 in tadını daha hiçbir oyundan alamadım. Üstat Sam Lake zamanında iyi iş çıkarmış. Keşke remastered veya dlc gelse.

teoman'a teoman'dan daha çok benzeyen adam.

Uzun zamandır Max Payne reyizi anmıyordum. --- spoiler --- Bu ne kadar zeki ya da iyi olduğun ile alakalı bir şey değildi. Sadece kaos ve şans vardı --- spoiler ---

--- spoiler --- In the land of the blind, the one eyed man is king --- spoiler ---

çok iyi bir hikayeye sahip olan eski bir oyun serisi en sevdiğim ilk oyunudur intikamı için savaşan oldukça başarılı bir geçmişe sahip dedektifi (polis) konu alır.

Hani oyunlardan çıkarken oyun size "Emin misiniz?" diye sorar ya. Max Payne oyununda o ekran şu şekilde verilir. Çıkışa her tıkladığınızda oynadığınız bölümle alakalı bir alegori, bir çeşit drama ile karşılaşırsınız. Hani bazı oyunlarda bir televizyon görürsünüz. Ateş edersiniz patlatırsınız televizyonu hoşunuza gider. Max Payne oyununda o televizyonu izlersiniz. Oyunun içindeki televizyon programları bile size kendini izletmeyi başarır. O programda kendinizden bir şeyler bulursunuz. Birkaç bölüm önce Max "Artık kim olduğumu hatırlamıyorum." der. Sonra oyunu oynarken rastgele gördüğünüz bir televizyonda bir dizi vardır. O dizideki karakter de aynısını söyler. Hani bazı oyunlarda karşınıza kötü adamlar çıkar ve onları sadece öldürürsünüz. Bu oyunda da vardır kötü adamlar ama hepsinin bir karakteri vardır. Çatışmaya girmeden önce aralarındaki diyalogları dinlersiniz. "Şu Max Payne sağlam adammış." derler kendi aralarinda konuşurken veya biri fıkra anlatır. Ortaya çıkıp onlara ateş etmeden önce fıkranın bitmesini beklersiniz. Onlar sadece öldürülmesi gereken kötü adamlar değildir. Böyle bir çok ayrıntı vardır oyunda. Velhasıl güzel bir oyun serisidir. Benim favorim Max Payne 2 olmuştur her zaman. "Mona’ yı seçmiştim. Bu seçim bana, aslında onu kaybetmişim gibi hissettirmişti."

Zamanında çok sevdiğim oyun serisi. Az önce okuduğum bir habere göre Rockstar ilk iki oyunu yapanlara finansal destek verip ilk iki oyunu yeninden yaptıracakmış. Süper haber bence. Çünkü bu adamlar ilk iki oyunu yaptıklarında acayip parasız bir şekilde yapıyorlar oyunu. Öyle ki birinci oyundaki max payne karakterinin yüzü oyunun yapımcısının yüzü oluyor. link (Sam Lake) Oyundaki kötü karakterlerden birisini adamın annesi falan canlandırıyordu yanılmıyorsam. Ara geçiş hikayelerinde yine parasızlıktan çizgi roman şeklinde görsellerle işi kotarıyorlar ama parasızlıktan ortaya çıkan çözüm efsane bir anlatım tarzına dönüşüyor falan. Sonra işte max payne 3'ü rockstar yapıyor. Adamların paraları var. Hayvan gibi kaliteli bir görsellik sunuyorlar oyunculara. Ama sonuç? Max Payne 2'nin tırnağı bile olamayan bir oyun çıkıyor. Ne dramatik anlatım, ne hikaye o ilk iki oyundaki vuruculuğu yakalayamıyor. Oyun boyu sıka sıka ilerliyorsun haliyle. İlk 2 oyunun böyle bir yanı var. Efsane bir noir havası var. İnsanı içine çeken bir duygusu var. Oyunun ismi "maximum acı" anlamına gelen max pain kelimesinden geliyor aslında. Sürekli ama sürekli acı çeken, sanrılı psikozda bir komserin önüne çıkan her şeyi öldürmesini yaşıyorsunuz. Bu süreçte bolca sanrılar görüp sürekli bir içinde bulunduğunuz gerçekliği sorguluyorsunuz falan. Kim dost kim düşman, gerçek ne halüsinasyon ne tam olarak emin olamadan ince bir çizgide yürüyorsunuz. Ben 3. oyundan en çok ama en çok bunu beklemiştim ya. Gerçek bir hikayeyi mi oynuyoruz yoksa max'in psikozları sonucu devasa bir sanrının içinde miyiz illlüzyonunu temel alan bir aksiyon oyunu bekledim. Alakası bile yoktu. İlk 2 oyunu zerre anlamışlar. Anladıklarını bile anlatmayı becerememişler ayrıca. Sürekli içinde bulunduğu durumun boktanlığını gev gev gev kendi kendine açıklamaya çalışan künt bir adamın ordan oraya zıplamasından başka bir şey değildi. Teknik kaliteyi çıkar oyundan geriye hiçbir şey kalmıyor. Şimdi yıllar sonra oyunun asıl yaratıcıları ilk 2 oyunu tekrar yaparsa belki bana da hoş bir nostalji yaşatırlar. İyi de olur. Max Payne 2 çocukluğumun efsanesiydi benim için.